Ik ben er HE-LE-MAAL klaar mee!
Met Corona, waarmee anders?!
U ook?
“Ik heb het door, ik ben het zat.
Dit is wat ik vergeten had.
Die misselijke mensen zijn al die miljoenen jaren op aarde, nog even ver, nog even klein, als Kaïn, Kaïn en Abel.
Een uit de hand gelopen apensoort dat zelfs z’n eigen broer vermoordt.
Geen dier is zo gevaarlijk als de mens als exemplaar is vals
en maakt zich over één ding dik alleen maar ik ik ik.
Precies dezelfde rottigheid, nog net zo ver als in de tijd van Kaïn en Abel…”
Nee, dit lied heb ik niet geschreven, was het maar waar. Het is van Lennaert Nijgh, uit de musical De engel van Amsterdam die in 1975 in première ging ter ere van het 700-jarig bestaan van Amsterdam.
De engel van Amsterdam
Het was de eerste musical die ik zag. In de Schouwburg. Ik was twaalf. Ik keek ademloos toe hoe Jasperina de Jong – zingend – als een engel op een wolk naar beneden kwam zakken. Geweldig. Ze had er genoeg van om engel te zijn, het was saai daarboven. En áls ze naar de aarde mocht was dat om een uit de hand gelopen drama op te lossen met een ‘onlogisch happy end’. Nee, ze wilde vrouw zijn en de mannen van hun allesbepalende posities stoten!
“Vrouwen vrouwen vrouwen, voorwaarts in de strijd, weg met de mannen, nu komt onze tijd.”
Maar als ze wat langer op aarde is, ervaart ze de complexiteit van de mens en zingt dit lied. Ik draai de cd nog altijd in de auto. Ik ken bijna alle teksten uit mijn hoofd. Ze zingen zalig. En inhoudelijk zijn ze tijdloos.
Corona vaarwel
Nu het bruggetje naar Corona.
Ik ben het zat. En ik ben moe.
Alles is gezegd. Alle grappen zijn gemaakt. Alle inschattingen zijn gedaan. Alle toekomstscenario’s zijn bedacht.
Alle verhalen geschreven. Alle liedjes gezongen. Alle meters gemeten.
Er is gehuild, gevloekt, getrapt en getreurd.
Er is onderwezen, ondernomen, onderzocht en ondersteund.
Er is gewerkt, gestreden, gelaten en geleden.
Er is gelachen, genoten (stiekem), gerust en ontdekt.
Het is wel klaar zo.
Dag Covid-19, we hebben van je geleerd, dit keer gaan we het écht anders doen.
We zijn géén misselijke mensen. De meeste van ons deugen.
Dank en vaarwel.
Deze bijdrage heb ik geschreven voor het programma Volgspot NPO Radio 5.
Volgspot zocht creativiteit in crisistijd en nodigde artiesten de afgelopen maanden uit om aan de slag te blijven. Tekstschrijvers, muzikanten en cabaretiers werden uitgedaagd om een tekst te schrijven die te maken had met de situatie waar we ons in bevonden. In de rubriek ‘Niet zonder ons’ liet Volgspot vier dagen per week de creatieve vruchten horen. Uiteraard stond er een financiële vergoeding tegenover. De teksten voor ‘Niet zonder ons’ mochten overal over gaan, zolang er een link was met de corona crisis.
Op donderdag 11 juni 2020 mocht ik mijn bijdrage live ten gehore brengen in het programma!
Luister maar: Lizzy LIVE in Volgspot! (klik op de link)
Vind je deze blog waard om te delen? Graag. Dank. Klik op 1 van de buttons (onder de + zitten er nog veel meer).
