Ik MOET iets doen, ik WIL iets doen. Met Corona, of beter gezegd: met de voor mij zichtbare impact van dit virus. De impact op MIJN leven. Nog preciezer: hoe IK Corona beleef. Het is puur voor mezelf, ik wil er vorm aan geven. En dat kan ik, denk ik, toch het beste doen door erover te schrijven en er foto’s van te maken. Maar waarom moet ik dat dan ook meteen op social media delen? Dat vroeg ik me af. Waarom niet gewoon een leuk boekje maken? Schrijven, knippen en plakken, heerlijk vind ik dat, en dan in een laatje bewaren. Voor later.

Waarom?

Kennelijk heb ik ook de behoefte om het te laten zien. Waarom? IJdelheid? Heb ik bevestiging nodig? Ben ik nou echt van mening dat ik iets heb toe te voegen? Kan ik mijn tijd niet beter besteden aan het helpen van mensen die dat nodig hebben? Ik die niets te klagen heb, behalve dat mijn ZZP-schap nu nóg onzekerder is en dat alleen wel heel erg alleen is, zonder al die live sociale activiteiten, en dat mijn concentratievermogen dichtbij het nulpunt zit.

Niet interessant

In mijn hoofd razen al deze – en nog tig andere vragen en overtuigingen – als  dolle stieren rond. Helemaal niet erg. Dit ben ik. En ik leer er steeds beter mee omgaan. Het heeft ook zo z’n voordelen. Daarover later meer. Groot nadeel is dat ik in mijn hoofd blíjf. Er gebeurt niets. Omdat er dus ook tig redenen zijn om niets te doen. Want niemand zit op een kijkje in MIJN leven te wachten. Ik ben immers geen viroloog, politicus, journalist, arts, moeder met schoolgaande kinderen, verpleegkundige, dochter van een vader in een zorginstelling, chronisch zieke, eigenaar van een restaurant, politieagent, taxichauffeur, onderwijzer, echtgenote van een verborgen alcoholist, tante van een mishandeld kind, student, burgemeester, BN-er met gulle hand, initiatiefnemer van een steunproject, vluchteling, pas begonnen starter of (familie van een) Corona-slachtoffer. (Dat laatste kan natuurlijk elk moment veranderen.) En daarom dus niet interessant.

Moeilijk

Of toch wel? Juist omdat ik dat allemaal niet ben, voel ik me namelijk best schuldig. Ik hoef alleen maar binnen te blijven, heb genoeg te eten, woon veilig en warm en gezellig, kom ZOOMend en werkend en strandwandelend en netflixend en hardlopend de dag door. Kook af en toe voor mijn ouders, bel ze en houd op afstand een vinger aan hun kwetsbare pols. Whatsapp met mijn in een groot studentenhuis wonende zoon, die godzijdank weer lol heeft in z’n studie en in zijn mini-maatschappij door Corona uitgedaagd wordt om zich te verhouden tot huisgenoten, vriendin, studie, regels en zichzelf. En mij, een beetje.
Het is zo makkelijk! Ik hoef er alleen maar voor te zorgen dat ik zo fit mogelijk ben. Ik hoef alleen maar  te doen wat mij gevraagd wordt (‘Your grandparents were asked to go to war, you are asked to sit on your couch, you can do this’). Maar het voelt niet goed en is – ik durf het bijna niet te zeggen – best moeilijk. En daarom wil ik dat inkijkje geven.

Het beste

Aangezien we voorlopig nog wel in deze situatie zullen verkeren heb ik me iets voorgenomen: Weg met dat schuldgevoel! Ik bén geen verpleegkundige en ook geen minister-president. Ze zouden trouwens niets aan mij hebben in die hoedanigheden: ik kan niet tegen bloed en heb best veel slaap nodig. Mijn uitdaging is om er het beste van te maken, op mijn manier, terwijl ik de regels naleef en respect heb voor al die mensen die toevallig wél heel direct gevolgen ervaren van deze crisis. Ik help door mijn verantwoordelijkheid te nemen en op micro niveau het beste uit mezelf te halen. Als tekstschrijver bijvoorbeeld.

PS: de titel slaat op de lucht die tegenwoordig zo schitterend blauw is, als gevolg van…